Azkenean heldu da eguna : Galarrei - La procelosa!

Part: Gotzon, Antua, Unai, Idoia, Oier, Martin, Iñaki

Azkenean heldu da, el dia D. Edo hobeto esanda, el dia G. El dia de la temida Galarrei, alias La Procelosa, behin Santik deitu zuen bezala. Galarreitik irten eta gero birek espeleo utzi omen zuten, eta Gotzon eta Oskarrek penuriak pasa omen zituzten. Rio Loco eta Penurijorekin konparatua izan da ere, ekipadoreentzako eta espitadoreentzako infernua: hormak lurrez eta harri bigunez estaliak daude eta zaila da txapak sartzeko leku onak topatzea.


Baina han joan gara berriro. Zergatik? Kristoren haize putzada botatzen duelako, koba gutxitan  ikusi daitekeen bezalakoa. Galarrei Iñubija - Urgitxi sistema hipotetikoaren kabezera da, eta badirudi haize horrekin Iñubijaraino jeitsiko zaigula...

Espeleo egiten hasi ginenetik entzun izan dugu ADESeko istorio mitikoa: nola Gotzon fondoan, gatera baten geratu zen haizearekin eta ia argirik gabe, bi pasu estu atzerago Oskar bere zain geratzen zen bitartean ezin pasata; eta nola Santik putzuetako baten basean eserita bere arneseko kaboak hormetako basatzan pegatzen zituen.

Santik irribarre batekin agurtu gaitu La Procelosa kanpoan. Laurentekin joan da prospektatzera. Nahiago du larrekin burrukan egin Procelosarekin baino.



La Bernardaraino ekipatu dugu. -100 eta piko. El coño de la Bernarda pasa eta gero hasten da "benetako" Galarrei. Oierrek sarrera ekipatu du, Unaiek hurrengo 3 putzuak. Putzuen ekipazioa luzatzen joan den araberan Antuak eta Gotzonek ekipatzen jarraitzea pentsatu dute.

Makita taladroaren bateria gastatzen zihoan bitartean, sakonera gehitzen zihoan. -100 pasa dugunean, 3garren bateria kexatzen hasi da, eta beste 2 erdi-zulorako eman du. Destrepetxo bat prekario ekipatuta erdi sartutako monty batekin, eta bernarda aurreko 7 bat metroko putzua puenteroka eta erdi monty batekin prekariedade berdinean. Euskal Espeleo Laguntza-koek ikusiko bagintuzte, suspenso...


Eta horrela heldu gara El Coño de la Bernarda-ra. Pasua erraza da, baina pre-pasu edo pre-parto bat dauka zertxobait ariñago, benetan Kabroia. La Bernarda Calienta a los Hombres...

Sokak han utzita gora hasi gara. ADESeko leizezuloetan tradizioa den bezala, Puñoak eta Krollak ez dute agarratzen sokan gora. Eta badakizue, tradizioak ez dira galdu behar, gure izaeraren parte dira eta.

Gaua zen kanpora irten dugunean. Gotzon eta Antua ia hotzak hil ditu gure zain, kotxerako bidea erakutsi behar ziguten eta.



Egunari (edo Gauari) amaiera emateko, Unai eta Martin bide ertzean zegoen minazulo bat esploratzera sartu gara. Ez zuen interes gehiegirik, ez balitzake izango gerriraino urez inundatuta zegoela. Uyuyuyu guztiak busti zaizkigu barruan. Mineral gutxi ikusita irten dugu kanpora berriro.

Idoiaren speleo-despedida-tenporala zenez, ogi, txorizo leon, donnetes eta tortila patatarekin cebatu gaitu. Ereñoko Hildakoen tabernan kafesnea ederto sartu da gero, eta barruan zeukaten Sutondoa oraindik hobeto...

Galarrein lehenengo egunean 20:00etan irten badugu, nolakoak izango dira orduan irteerak fondoa esploratzen dugunean?!

Ay la ostia...

En algún momento del siglo pasado Gotzon llegó al fondo de la cueva, dejó atrás al resto de los espeleólogos y se escurrió como pudo hasta las gateras finales. Apenas le quedaba carburo y mucho menos fuerzas, pero antes de darse la vuelta, respiró una vez más el aliento de Galarregi. Sopla igual de fuerte que en la entrada. A ver, baina orduan, galdetzen zuen Unaik ozenki, zergatik ez da inor hona bueltatu azken 20 urteetan?

Galarregiko Koba bista ederreko mendi itsusi batean dago. Al fondo, el horizonte se pierde en el cielo y, por la noche, el faro de Matxitxako dibuja intermitente el perfil de la costa. Aunque nosotros, honorables miembros del hADES, preferimos el inmundo reino del subsuelo. De la boca de Galarregi salen tentáculos, unos tentáculos de madera que ahuyentarían a cualquier persona cuerda, igual que ese vaho que sólo se ve a veces. Atzo, putzuz putzu jaitsi ginen guztiok, saguzahar baten “laguntzarekin” koba kontu handiz ekipatzen. Eta bapatean, jada -100ean geunden, la verticalidad se volvía horizontal. La cueva se abría en laterales con salas de gigante. Alguno meó con la certeza de que ese tinte amarillo aparecería en Iñubija, tan lejos de allí, y eso intentábamos encontrar, una conexión casi milagrosa. Horrela jarraitu genuen, volvimos a nacer  en la estrechez del coño de la Bernarda y ya sin taladros ni anclajes, entre accidentes de barro, cuatro nos adelantamos al resto trepando y empujándonos hasta el pozo de veinte, antes de los meandros y las gateras de la punta. Galarregi soplaba fuerte allí también. 

  
La siguiente entrada no creo que nos parezca tan agradable, eso ya lo sabemos. Con un petate, el paso de la Bernarda será más bien una cesárea hecha por el propio bebé, un bebé embarrado y desesperado por salir de allí. Baina orduan zergatik ez da inor hona bueltatu azken 20 urteetan?

 

                  

                       

La cueva nos sopla a la cara y murmura misterio.