Osoloko Kobaue Ez Da Amaitzen Oraindik!

Part: Antua, Ritxar, Gotzon, Martin, Unai

Halako martxan Ades guztiak pasatuko du burua Osoloko sifoitik. Antuak ekipatu beharrean utzi zuen pasamanos bat karamelo bat izatea suertatu da, eta sala eta galeria berriak erakutsi dizkigu azkenean Osolok. Topoa ikusi beharko dugu denok orain, kobaren topoa eginda geratu bait da, eta argazki batzuk eta bideo "interesante" batzuk ere atera bait ditugu...

Osoloko sifoi famatuak (ia famatuago egin da sifoia koba baino eta) hasieran beldurra ematen du, baina pasa ahala joaten da ikara. Ia engantxatu ere egiten du!

Gela haundi batera heltzen da burua uretatik atera ahala, esker oneko gela haundi batera. Eskuinetara errekan gora joaten da, Laurent buru belarri dabilen bigarren sifoira. Han daude galeria handiak, han daude Burniakoak esploratzen egon ziren lekuak, eta hara joan dira Gotzon, Antua eta Ritxar. Ezkerretara, desobstruitutako paso estu bat, sala batera ematen duena ekipatu beharreko ranpa-pasamanos batekin. Hara joan dira Unai eta Martin eta ekipamendu ekipoa. Hormak kaltzita kristal txikizko loraz pintaturik daude. Oso polita da, Osolo polita da.

Unai pasamanosa ekipatzen hasi da eta nahita edo nahi barik (ez dakigu) Sistema 3/4 Monty ibiltzea erabaki du. Azkeneko ekipazioan Sistema Medio Monty zen. Vamos avanzando.

Ekipatutako beste ranpatxo bat eta gero, beste putzutxo bat jeistea etorri da. Martinek ekipatzen praktikatu nahi du. This is the moment!

Eta gero, Galerie! entzun du Unaik goitik, eta han jeitsi da, eta han joan dira aurrera, gora eta behera, estu eta zabal, sala eta meandro. Unaien Ondarruko euskera erdi bizkaitartutakoa erderazko hitz solte eta frantsesezko hitzekin nahasten da galeriaren hormetan. "Galerie!" dio Martinek. "La Galerie!"

Osoloko Kobauak pertsona txarrak egiten ditu. Barrurantza txupatuko balu bezala, esplorazale gazteak erotzen ditu. Ya ez dira inoren zain egoten, egoismoa nagusi da. Remordimentuak eta errietak etorriko dira gero, arrazoizkoak. Baina Osolorena da errua. Baina hurrengoan, ez dago G-52ko galeria erdian buelta egin zutenekoa bezalakorik, ya no nos va a esperar ni Mari Tere!

Sala polit batean eskalada argi bat dago egiteko, eta horregatik sokak utzi dira. Ezkerretara beste fraktura bat ere ikusi dugu ez dakiguna jeitsita dagoen edo ez. Erdi nahastuta gaude. Topoak aklaratuko dizkigu ideiak!


Hain interesgarria ez den arren, aipatu behar da GEV-eko "Cueva de Basaibar" aurkituta geratu dela. Etxebarriko bideko bidegorrian bertan dago, merenderotxo batekin eta Ama Birjina batekin lore batzuekin.

Hurrengoa zer da? Mmmm... Galarregi?....

AL OTRO LADO

Ralentizó su respiración; era cada vez más lenta, profunda, casi teatralizada, y de golpe, se sumergió y desapareció por aquel charco de agua marrón. Zer egongo da beste aldean?, galdetzen genion gure buruari, joder, zer egongo da hor barruan? Unos segundos más tarde, Antua volvía a aparecer con esa sonrisa de muñeco diabólico. Muchos habían llegado hasta aquel sifón de Markina, exploradores del ADES  y del GEV, y estoy convencido de que se excitaron al ver la galería de la entrada, esas coladas agazapadas en una esquina y el pequeño túnel freático, y al llegar al pochingo, antes de dar media vuelta, tuvo que haber también algún insulto, seguro. Sin embargo, si hubiesen alargado el pie y se hubiesen estirado todo lo largo que es uno, habrían notado la burbuja de aire, el otro lado.

Pasar el sifón de Osolo es sólo un momento, una breve eternidad de barro y agua opaca, y después vuelves a respirar. Unaik esan zidan Markinako erraiak ia esploratu gabe daudela, oraindik behintzat Koba barruan, espeleoko hasiberrioi eskalada pendientea tokatu zitzaigun eta hor joan ginen, pozik, poztasunez urduri. Osolo podría describirse como dos oscuros tentáculos. Gotzon, Richar y Antua siguieron el de la derecha sumergidos en una nube de marlboro (o lucky?) y nosotros el de la izquierda. Y son tentáculos porque Osolo te succiona con ventosas de barro, se te pega al cuerpo y al descendedor y al final ya no sabes qué es roca y qué es fango. En cualquier caso, como ya ha explicado Unai, encontramos una nueva extremidad subterránea. Estaba al final de la sala inclinada, cuando la calcita cristalizada de las paredes ya no es tan brillante y las katiuskas se te hunden en el suelo. Berak ondo azaldu duen moduan, horrela joan ginen gu, galerie! ohiuka, sala erraldoiegiak ikusten, pixkat exageratuak agian, pixkat baino ez, eta gure espeleo audio-aero-metria eskasa frogatuz, baina pozik, hori bai. Egoistak be izan ginen, territorio virgen ikusteak eragiten duen eromenaz gaixorik.

Y nuestro tentáculo se acabó, como no, con un meandro imposible. Pero ya son casi 500m de topo y un par de incógnitas por revisar. Todo un mundo al otro lado.